Wymioty u dziecka
Wymioty polegają na zwracaniu treści pokarmowej jak gdyby pod ciśnieniem, tak że nie ścieka ona po brodzie, lecz chlusta do przodu. Gdy niemowlę ulewa i wymiotuje regularnie, to choćby nawet stosunkowo nieźle przybierało na wadze, trzeba zwrócić się do lekarza o poradę. W każdym przypadku należy pilnować, aby dziecku odbiło się po karmieniu.
Zwracane mleko jest „ścięte”. Ścinanie się mleka powoduje kwas solny obecny w żołądku. Grudki ściętego mleka są większe przy karmieniu mlekiem krowim niż pokarmem kobiecym. U dziecka karmionego piersią najczęstszą przyczyną ulewania pokarmu lub wymiotów jest zbyt długie trzymanie niemowlęcia przy piersi. U niektórych dzieci występuje zwiotczenie zwieracza między przełykiem a żołądkiem, powodujące wycofywanie się pokarmu z żołądka. Anomalia ta mija samoistnie między 12 a 18 miesiącem życia. Jeśli niemowlę z tą wadą karmione jest piersią, to konieczne jest niekiedy odstawienie dziecka od piersi i podawanie mu zagęszczonych mieszanek mlecznych lub podawanie przed każdym karmieniem gęściejszej mieszanki mlecznej łyżeczką lub przez smoczek z większym otworem. Jeśli niemowlę karmione jest sztucznie, to trzeba mleko zagęścić, dodając np. kleiku ryżowego.
Wymioty pojawiające się po odstawieniu od piersi są zwykle następstwem wmuszania jedzenia wbrew woli dziecka lub przejścia na pokarmy stałe wówczas, gdy nie umie ono jeszcze żuć. Kaszel bywa też przyczyną wymiotów. Jeśli dziecko regularnie wymiotuje w czasie ataków kaszlu, zwłaszcza nasilających się w nocy, to można być prawie pewnym, że zachorowało na krztusiec (koklusz). Wymioty połączone z biegunką wymagają natychmiastowej konsultacji lekarskiej, ponieważ w takiej sytuacji grozi dziecku odwodnienie.
Najgroźniejszą przyczyną wymiotów w okresie niemowlęcym jest wrodzone zwężenie odźwiernika żołądka. Schorzenie to występuje głównie u chłopców, ale zdarza się też u dziewczynek. U niemowlęcia, które dotąd było w doskonałym stanie zdrowia, między 4 a 6 tygodniem życia, czasem wcześniej lub nieco później (rzadko jednak po 3 miesiącu życia), pojawiają się nagle wymioty podczas karmienia lub tuż po karmieniu. Są one tak obfite, że cała porcja podanego pokarmu zostaje wyrzucona z żołądka jednym chluśnięciem. Te chlustające wymioty są bardzo charakterystycznym objawem zwężenia odźwiernika. W miarę trwania choroby dziecko coraz bardziej traci na wadze, oddaje stolce początkowo wolne, potem miewa zaparcia, jest niespokojne i ciągle głodne. Rozpoznanie potwierdza badanie radiologiczne żołądka. Choroba ta wymaga szybkiej interwencji chirurgicznej. Po zabiegu wymioty ustępują całkowicie.
Wymioty u starszych dzieci pojawiają się pod wpływem różnych czynników. Często towarzyszą chorobom zakaźnym o różnej etiologii i lokalizacji. Występują w chorobach ośrodkowego układu nerwowego zarówno zakaźnych, jak i niezakaźnych (np. zapalenie mózgu, wstrząs mózgu, wylew krwi do mózgu itp.), w chorobach przewodu pokarmowego (np. w ostrym nieżycie żołądkowo-jelitowym i w zatruciu pokarmowym), w chorobach nerek, w chorobach zakaźnych (np. w początkowym okresie płonicy, krztuścu).
Pojawiają się również u dzieci pod wpływem emocji (przeżycia szkolne, ranne wymioty przed pójściem do szkoły, przed uroczystościami rodzinnymi), po spożyciu nieświeżych, tłustych i ciężko strawnych potraw. Jeśli wymiotom towarzyszą inne objawy chorobowe, jak np. bóle brzucha lub głowy, biegunka, temperatura, wysypka, nie należy zwlekać z wezwaniem lekarza. Dokładnego przebadania wymagają wymioty nawracające lub przewlekające się. Jeśli wymioty wystąpiły jednorazowo, to po rozpoznanym błędzie dietetycznym można zastosować krótką głodówkę, podając początkowo dziecku do picia jedynie gorzką herbatę lub napar z mięty, a następnie zacząć podawać łatwo strawną dietę.
Doraźna pomoc w czasie wymiotów polega na,odwróceniu głowy dziecka na bok. Zapobiega to zachłyśnięciu się pokarmem.
