Wymioty u dziecka

Wymioty polegają na zwracaniu treści po­karmowej jak gdyby pod ciśnieniem, tak że nie ścieka ona po brodzie, lecz chlusta do przodu. Gdy niemowlę ulewa i wymiotuje regu­larnie, to choćby nawet stosunkowo nieźle przybierało na wadze, trzeba zwrócić się do lekarza o poradę. W każdym przypadku nale­ży pilnować, aby dziecku odbiło się po kar­mieniu.

Zwracane mleko jest „ścięte”. Ścinanie się mleka powoduje kwas solny obecny w żo­łądku. Grudki ściętego mleka są większe przy karmieniu mlekiem krowim niż pokar­mem kobiecym. U dziecka karmionego pier­sią najczęstszą przyczyną ulewania pokarmu lub wymiotów jest zbyt długie trzymanie nie­mowlęcia przy piersi. U niektórych dzieci wy­stępuje zwiotczenie zwieracza między prze­łykiem a żołądkiem, powodujące wycofywanie się pokarmu z żołądka. Anomalia ta mija sa­moistnie między 12 a 18 miesiącem życia. Jeśli niemowlę z tą wadą karmione jest pier­sią, to konieczne jest niekiedy odstawienie dziecka od piersi i podawanie mu zagę­szczonych mieszanek mlecznych lub poda­wanie przed każdym karmieniem gęściejszej mieszanki mlecznej łyżeczką lub przez smo­czek z większym otworem. Jeśli niemowlę karmione jest sztucznie, to trzeba mleko za­gęścić, dodając np. kleiku ryżowego.

Wymioty pojawiające się po odstawieniu od piersi są zwykle następstwem wmuszania je­dzenia wbrew woli dziecka lub przejścia na pokarmy stałe wówczas, gdy nie umie ono jeszcze żuć. Kaszel bywa też przyczyną wy­miotów. Jeśli dziecko regularnie wymiotuje w czasie ataków kaszlu, zwłaszcza nasilają­cych się w nocy, to można być prawie pew­nym, że zachorowało na krztusiec (koklusz). Wymioty połączone z biegunką wymagają natychmiastowej konsultacji lekarskiej, po­nieważ w takiej sytuacji grozi dziecku od­wodnienie.
Najgroźniejszą przyczyną wymiotów w okre­sie niemowlęcym jest wrodzone zwężenie odźwiernika żołądka. Schorzenie to występuje głównie u chłopców, ale zdarza się też u dziewczynek. U niemowlęcia, które dotąd by­ło w doskonałym stanie zdrowia, między 4 a 6 tygodniem życia, czasem wcześniej lub nieco później (rzadko jednak po 3 miesiącu życia), pojawiają się nagle wymioty podczas karmienia lub tuż po karmieniu. Są one tak obfite, że cała porcja podanego pokarmu zostaje wyrzucona z żołądka jednym chluśnięciem. Te chlustające wymioty są bardzo charakterystycznym objawem zwężenia odź­wiernika. W miarę trwania choroby dziecko coraz bardziej traci na wadze, oddaje stolce początkowo wolne, potem miewa zaparcia, jest niespokojne i ciągle głodne. Rozpozna­nie potwierdza badanie radiologiczne żołąd­ka. Choroba ta wymaga szybkiej interwencji chirurgicznej. Po zabiegu wymioty ustępują całkowicie.

Wymioty u starszych dzieci pojawiają się pod wpływem różnych czynników. Często towa­rzyszą chorobom zakaźnym o różnej etiologii i lokalizacji. Występują w chorobach ośrod­kowego układu nerwowego zarówno zaka­źnych, jak i niezakaźnych (np. zapalenie mózgu, wstrząs mózgu, wylew krwi do mózgu itp.), w chorobach przewodu pokarmowego (np. w ostrym nieżycie żołądkowo-jelitowym i w zatruciu pokarmowym), w chorobach ne­rek, w chorobach zakaźnych (np. w począt­kowym okresie płonicy, krztuścu).

Pojawiają się również u dzieci pod wpływem emocji (przeżycia szkolne, ranne wymioty przed pójściem do szkoły, przed uroczystościami rodzinnymi), po spożyciu nieświeżych, tłu­stych i ciężko strawnych potraw. Jeśli wymiotom towarzyszą inne objawy cho­robowe, jak np. bóle brzucha lub głowy, bie­gunka, temperatura, wysypka, nie należy zwlekać z wezwaniem lekarza. Dokładnego przebadania wymagają wymioty nawracają­ce lub przewlekające się. Jeśli wymioty wy­stąpiły jednorazowo, to po rozpoznanym błę­dzie dietetycznym można zastosować krótką głodówkę, podając początkowo dziecku do picia jedynie gorzką herbatę lub napar z mię­ty, a następnie zacząć podawać łatwo strawną dietę.
Doraźna pomoc w czasie wymiotów polega na,odwróceniu głowy dziecka na bok. Zapo­biega to zachłyśnięciu się pokarmem.